وبلاگ مجتبی گل نوری

گاهی اوقات دوست دارم گوشیم زنگ نخوره. گاهی اوقات دوست دارم قدم بزنم. گاهی اوقات پیاده راه رفتن کلافم میکنه. گاهی اوقات حوصله ی تکون دادن فکم و ندارم. گاهی اوقات به دیگران خیره میشم. گاهی اوقات پام مدام تکون می خوره. گاهی اوقات دلتنگم. گاهی اوقات موسیقی از نوع Antarctica آرومم میکنه گاهی اوقات Anathema.
لذت نگاه کردن به یک اتاق تاریک. لذت بستن چشم در یک فعل مرکب. لذت دیدن حرکات یک پرنده. لذت کثیف بودن اتاق خواب. لذت آرامش زیر پتو از ترس سرما. گاهی اوقات همه چیز زیباست. گاهی اوقات هیچ چیز زیبا نیست. گاهی اوقات دلم برای مردن تنگ می شود. گاهی اوقات برای یک دل درد زمین و اسمان به هم دوخته می شود. لذت مردن در یک شب زمستانی. گاهی اوقات از ترس زندگی به پتو پناه می آورم و در زیر آن با تپش قلبم به ارامی به دیگران نگاه می کنم …
اینجا هوا سردتر است …

عشق منو تو، توی قلبم میمونه
عطر دست تو، توی یادم میمونه
روزهای با تو، هرگز یادم نمیره
وقتی تو هستی قلبم آروم می گیره …

زندگی با تو بهتره
می خواهم عاشقت بمونم
نگو حرف رفتن و بی تو من نمی تونم …

الان که دارم اینو می نویسم گلوم به شدت گرفته و سرم به شدت درد میکنه. فکر می کنم سرما خوردم و اصلا حالم خوب نیست. دیشب به سختی خوابیدم. دو تا پتو انداختم روم اما سردم بود ولی عرق می کردم. امروز ساعت یک و سی دقیقه دو تا امتحان دارم (پایان ترم) با این وضعیت خدا بخیر کنه. امروز صبح به همون شکل که ولو شده بودم رو تختم به این موضوع فکر می کردم که گند زدم تو هر چی زندگی کردنه. این همه آدم دارن زندگی می کنن اما به این اندازه  درگیر حاشیه ها نیستن. انگار دارم جون می کنم. امروز 15 دی و ساعت به وقت ایران 11 و من خسته تر از همیشه مشغول ثبت این لحظه تو خاطراتم هستم. با یه دنیا آب ریزش بینی و حالات تهوع میرم تا این تن خسته رو به زور بکشم تا سر جلسه و امتحان بدم.

سلام داداشی، دوباره اینجا همه چیز بارونی شده و من تنهای تنها هستم. روز و روزگار خوب نیست. هیچ چیز اونجور که باید باشه، نیست و من تنهای تنها هستم. دیگه از روزهای بارونی هم خبری نیست. دیگه حتی مجالی برای گفتن بارون و دوست دارم هنوز هم نیست. دیگه کارم شده پرسه ی چند باره تو یک خیابون خلوت. حالا دیگه شعرهام و تنها میخونم، تو دلم، آروم و بی صدا … حالا دیگه تنها یادگارت پلاکیه که رو گردنمه. دلم برای داد کشیدنت رو پل عابر پیاده تنگ شده. اینجا فریاد همه ی مردم آزار دهندست برام. هنوزم تنها گُلی که می خرم یه شاخه نیلوفره، هنوزم تنها شعری که می خونم سوته دلانه، هنوزم بهترین رنگ آبیه؛ آبی، آبی، مهتابی …
ای کاش می شد مدت زیادی رو از ایجا دور باشم. برم به جایی که صفا هست، تو گوشه و کنارش یه عالمه وفا هست، توی نگاه بابا یه دنیا تکیه گاه است … از اینجا بودن خسته شدم، تو هم که رفتی رفیق. من باید اینجا چیکار کنم. حتی وقتی همه پیشمن، من همیشه تنهای تنها هستم. راز پرواز و فقط تو می دونی، تو می دونستی. من نمی تونم برم، تو می تونی تو می تونستی. آخر قصمون و تو می دونی، تو می دونستی …